ملل متحد: شرایط زندگی زنان در حاکمیت طالبان به «سطح غیرقابل تحمل» رسیده است و اکنون زنان عمر کوتاه تر و وضعیت صحی بدتری دارند.
سازمان ملل: طالبان نزدیک به ۱۰۰ فرمان ضد زن صادر کرده که نتایجی «ویرانگر» برای زنان و دختران داشته است. به دلیل دسترسی نداشتن زنان به خدمات درمانی، تا سال ۲۰۲۶ مرگ‌ومیر مادران افغان ۵۰٪ افزایش خواهد یافت.
سازمان ایمرجنسی: چهار سال پس از سقوط جمهوری بحران صحی در افغانستان همچنان رو به وخامت است و بیش از ۷۰ درصد شهروندان به خدمات صحی رایگان یا ارزان دسترسی ندارند.
برنامه اسکان بشر سازمان ملل: بیش از یک میلیون مهاجر با دست‌های خالی از کشورهای همسایه اخراج شده‌اند. مهاجران خانه، دارایی و حتا امید خود را از دست داده‌اند. افغانستان با بحران بازگشت مهاجران مواجه است.
سازمان بیجا شدگان بین‌المللی: ریشه چالش و بحران آوارگی در افغانستان طالبان است.
آنی هایمر معاون سفیر پیشین امریکا: تلاش‌ها برای جلب کمک به افغانستان باید مشروط شود.
جان لی اندرسون، روزنامه‌نگار و نویسنده امریکایی: «افغانستان هرگز بدون خونریزی وارد مرحله جدیدی نشده است. درون طالبان جناح‌هایی [مخالف] وجود دارد که ممکن است به درگیری بین آنان منجر شود.»
ارتش پاکستان: ۵۰ شورشی خوارج مورد حمایت هند شامل اعضای ارتش آزادی‌بخش بلوچستان و تی‌تی‌پی در چهار روز گذشته در امتداد سرحد با افغانستان کشته شدند.
وزارت خارجه امریکا ارتش آزادی‌بخش بلوچستان، گروهی مستقر در پاکستان را «گروه هراس‌افگن خارجی» اعلام کرد. مارک روبیو گفت که این اقدام «تعهد» دولت ترمپ برای رویارویی با هراس‌افگنی را نشان می‌دهد.
خبرگزاری تسنیم: یک پهپاد پاکستانی حمله‌ای در استان نورستان افغانستان انجام داد.
رسانه‌های پاکستانی گفته‌اند که نیروهای امنیتی با استفاده از هواپیما به مخفیگاه‌های شبه‌نظامیان در منطقه باجور در نزدیکی مرز با افغانستان حمله کرده‌اند.
اسماعیل خان در سالر‌وز سقوط هرات: طالبان از طریق خونریزی، کشتار و دسیسه توانست وارد شهر شود. وضعیت کنونی با هر شیوه ممکن باید تغییر کند تا مردم به دولت عادل، دل‌سوز، صاحب برنامه و متعهد دست یابند.
اسماعیل خان: طالبان «با ادعای دروغین دیانت و فقاهت اما با خونریزی، کشتار و همراهی با دسیسه‌های متعدد» به هرات و افغانستان مسلط شدند. عملکرد طالبان در چهار سال گواهی روشن بر حقانیت مبارزه ما بود و هست.»
حنیف اتمر: ایالات متحده و طالبان به‌گونه‌ای عمدی سه تعهد کلیدی توافق‌نامه دوحه را نادیده گرفتند و این اقدام به سقوط فاجعه‌بار نظام جمهوری انجامید.
اتمر: از چهار تعهد توافق‌نامه دوحه، تنها خروج نیروهای خارجی اجرا شد و سه تعهد دیگر؛ مبارزه با هراس‌افکنی، آغاز مذاکرات صلح بین‌الافغانی و ایجاد دولت اسلامی جدید همراه با آتش‌بس دائمی هرگز عملی نشد.
سهیل شاهین، سرپرست سفارت طالبان در قطر: «نتیجه این ابتکار بسیار عالی بود و راه را برای قیام نظامی در افغانستان گشود. دسیسه‌های سیاسی و تاکتیکی دشمن را ناکام ساخت. این یک فصل طلایی از تاریخ ماست که به‌عنوان منبع خوبی برای آموزش نسل کنونی و آینده خواهد بود.»
میثم نظری، مسئول روابط خارجی جبهه مقاومت: طالبان پس از چهار سال همچنان هیچ اراده‌ای برای تشکیل دولت فراگیر بر اساس خواست مردم ندارند و اختلافات داخلی این گروه، شکاف‌های سیاسی را عمیق‌تر کرده است.
احمدضیا سراج: پاکستان از طالبان در زمان جمهوریت استفاده ابزاری می‌کرد و مانند «مردمک چشم خود» از این گروه محافظت می‌کرد. امروز طالبان ارزش قبلی [خود] را از دست داده‌اند. دوستی پاکستان با طالبان دایمی نیست.