در چهارمین سالروز امضای توافقنامه دوحه بین طالبان و امریکا، هردو همدیگر را به نقض آن متهم کردند.
ملا غنی برادر: «افغان‌ها به تعهدات خود در توافقنامه عمل کردند. توافقنامه‌ای که ما با امریکا امضا کردیم، تاکنون با آن مخالفت نکرده‌ایم.»
سخنگوی کاخ سفید: امضای توافقنامه دوحه با طالبان، آنان را نیرومند و دولت افغانستان را تضعیف کرد. طالبان به تعهدات خود عمل نکرده است و امریکا تلاش می‌کند تا این گروه را به تعهداتش پایبند نگه‌دارد.
سخنگوی وزارت خارجه امریکا: «ما بیانیه ملا برادر را دیدیم، البته که ما با موضوعات اصلی بیانیه او موافق نیستیم. طالبان به تعهدات توافقنامه دوحه عمل نکردند.»
متیو میلر: «گروگان‌گیری شهروندان امریکایی» مانع مهم تعامل مثبت با طالبان است.
جان بولتن: «ترامپ و بایدن هردو در مورد توافقنامه دوحه مقصرند.»
امیرخان متقی: «۱۴ ماه تخطی امریکا و بمباران‌اش را یاداشت کردیم، ۱۷۰۰ تخطی انجام دادند. شما تخمین کنید که در هفده صد تخطی چقدر خون مردم ریخته باشد چه تعداد شهید شده باشند.»
متقی: «ما می‌خواستیم که مذاکرات به نتیجه برسد، یک سال مذاکرات دوام کرد. دلیل‌اش این که اداره کابل به یک زبان نبودند یک حاکمیت نداشت دوم، کسانی را که می‌فرستادند به عنوان نماینده چند شهزاده بود و با آنها این صلاحیت و استعداد موجود نبود که موضوع به بزرگی افغانستان را به پیش ببرند.»
حمدالله فطرت: «عامل اصلی این تفاهم مبارزه ۲۰ ساله مردم افغانستان و قربانی آنان بود که بلاخره امریکا مجبور شد مطابق به تفاهم‌نامه نیروهای خود را خارج کند.»
ذبیح‌الله مجاهد: «بعضی تخطی‌ها از این پیمان از طرف امریکایی‌ها وجود داشته که در ذیل تشریحات متن پیمان دوحه، آنها وعده کرده بودند که باید تعامل شان با افغانستان به طور عادی باشد، باید روابط احسن داشته باشند، در آبادی سهم بگیرند و جلو پیشرفت افغانستان را نگیرند، چنین نشد.»
مجاهد: «هنوز هم لیست‌های سیاه وجود دارد؛ تحریمات وجود دارد؛ پول مردم افغانستان قید شده و همچنان جلو به رسمیت شناختن گرفته شده و تعامل به وضعیت عادی برنگشته از طرف امریکا.»
انس حقانی: «اکنون که از دو نیم سال بدینسو نظام اسلامی حاکم است الحمدلله، مطابق تعهدات انجام شده از قلمرو افغانستان به جز «آرزوی خیر»، آسیبی به کسی نرسیده است. هنوز فرصت است که جامعهٔ بین المللی تعهدات انجام ناشده را که محتوای آن تابع «قاعدهٔ مرور زمان» نیست، عملی نمایند.»
حقانی: «انعقاد این توافقنامه در واقع به رسمیت شناختن «آزادی، استقلال و کرامت» افغان‌ها بود. جهان هنوز می‌تواند با امارت اسلامی از یک راه «واقع‌بینی سیاسی» به درک مشترک برسد.»
لیزا کورتس، از پالیسی‌سازان ارشد اداره ترامپ: واشنگتن باید توافقنامه دوحه را کنار بگذارد و به دنبال راه‌های جدید «تعامل مشروط» با طالبان باشد.
هیدر بار: به قدرت رسیدن طالبان در نتیجهٔ توافق دوحه سبب به میان آمدن بدترین بحران حقوق زنان در جهان شد.
سید اسحاق گیلانی: «همان روز که امضا کردند، همه می‌فهمیدند که دیگر طالبان به قدرت می‌رسند. این به جمهوریت یا به رئیس‌جمهور، کابینه و یا تیمی که روان کرده بود ضرورت بود که باید همان راه معقول را انتخاب می‌کردند. همه چیز با فرار اشرف غنی خراب شد.»
حمدالله محب: «توافقنامه ‘بدنام دوحه’ در قطار معاهدات دیورند، گندمگ، پنجده و سیستان قرار دارد.»
حمدالله محب، زلمی خلیلزاد را «انجنیر» توافقنامه دوحه نامید، او را «وایسرا» خطاب کرده و گفته است که «وایسرا افغانستان و نظام ما را به‌سوی ویرانی کشانده بود.»
عطامحمد نور: «تام وست مانند زلمی خلیلزاد برای سفیدنمایی طالبان تلاش می‌کند.»
معاون وزیر آب قزاقستان از طالبان خواست اقدامات در قوش‌تپه را با «سایر کشورها» هماهنگ کند.
رسانه ایرانی آفتاب یزد: «دیگر امیدی نیست که طالبان حقابه هیرمند را بپردازند. طالبان آب نداد، اما امتیاز گرفت.»
سازمان حقوق بشری فریدم هاوس: «طالبان با دستور دادن به پوهنتون‌ها برای حذف کتاب‌های مذهبی که با مذهب سنی همخوانی ندارد آزادی‌های مذهبی در افغانستان را نقض کرده‌اند.»
رحمت‌الله نبیل: نشست توانمندسازی اقتصادی زنان افغان از سوی وزارت خارجه امریکا بیشتر به همان قصه مشهور «نان نداری کلچه بخور» می‌ماند.